21 April 2008

Boedie in Duitsland: Swart Woud, Baden-Baden

Swart Woud in die wolke


Erik, ons duitse kollega, was vroeg by die plek waar ons bly om ns te kom oplaai. Ons het 'n vinnige stop by die vulstasie gemaak om koffie en ontbyt te kry en sommer gebottelde water ook te koop. Daarna is ons met die hoofweg suid in die rigting van die Swart Woud.Oppad soontoe ry mens deur allerhande klein dorpies en in die dorpies sien mens orals huisies wat in die tradisionele swart woud boustyl gebou is. Die huisies is meestal 'n reghoekige boksie met 'n dak op, maar dis baie anders as waaraan ons gewoond is en dit lyk baie oulik.

Tipiese huisie in die Swart Woud

Ons is na die Wildsee area van die Swart Woud. Die Swart Woud is 'n dennehout woud wat op 'n bergreeks in die Baden-Württemberg provinsie van suidwes Duitsland groei. Dit is regtig 'n asemrowende plek en is oneindig groot. Dis lente hier in Duitsland, so meeste van die sneeu op die berg het reeds gesmelt, maar oral lê daar nog 'n klomp sneeu rond. Ons het 'n staproete in die berg gaan doen en moes met tye deur die sneeu stap. Dit was vir my 'n baie lekker ervaring om sneeu te sien en daar deur te loop en als. Ons het 'n paar 'ski-slopes' gesien en die masjiene waarmee hulle gewoonlik mense teen die hellings op trek.

Boedie knie diep in die sneeu

Aan die onderkant van die Swart Woud is die Rhine vallei en van waar ons gestap het kon mens vir kilometers ver allerhande klein huisies in die vallei sien. Dis asof die berge net ewe skielik ophou en dan lê daar hierdie groot plat vallei teen die berg. Die lug op die berg is vars en omdat dit nog koelerig is, is dit baie vars.Die Wildsee is 'n klein dammetjie wat tydens die ys tydperk gevorm is en sedertdien water hou. Die Swart Woud self is ook baie bekend vir sy koekoekhorlosies wat hier met die hand gemaak word. Verder kry mens ook die wilde bessies oral waarvan die bekende Swart Woud koek gemaak word.



Swart Woud

Van hier is ons na Baden-Baden.Die woord Baden, beteken bad en die dorp is so vernoem na die baddens wat die Romeine rondom 'n warm water bron in die dorp gebou het. Die baddens is steeds te siene waar dit vandag onder een van die geboue in die dorp bewaar word. Baden-Baden het dan ook vandag 'n groot klomp gesondheids komplekse, waarvan sommige steeds van die warm water bronne geruik maak.

Die Rhine vallei uit die Swart Woud

Die dorp se mense het bogemiddelde banksaldos en ook bogemiddelde ouderdomme. Dis basies die uithang plek van die rykmense in Duitsland en daar is dan ook allerhande duur winkels oral in die nou straatjies. Naweke stroom mense na die plek toe en heers daar 'n tipe van 'n vakansie atmosfeer, met musiek in die strate en mense wat oral by straat restuarante sit en eet en gesels. 'n Baie lekker plek om 'n Sondag in deur te bring.


Baden-Baden


Na ons 'n draai by die Casino gemaak het, net om rond te kyk, want mens moet gedas wees om in te kan gaan, is ons met een van die kleiner paaie terug Karlsruhe toe. Onslangse storms het baie van die bome in die Swart Woud verniel met die gevolg dat daar 'n groot klomp hout beskikbaar was vir brandhout en oral langs die pad sien mens honderde stappels gekapte brandhout wat reglê om gebrand te word.

Strate van Baden-Baden


Nog Baden-Baden strate

Ons het weereens moeg by ons blyplek aangekom en na al die gestap het ons sommer dadelik gaan slaap.

20 April 2008

Boedie in Duitsland: Heidelberg

Heidelberg Schloss
[Kliek om te vergroot]
Wat ‘n dag?! Ons het besluit om met die trein Heidelberg toe te gaan. Heidelberg is seker so 50 kilometer van Karlsruhe af en ons hoof missie was om die na die Heidelberg kasteel of ‘Heidelberg Schloss’ te gaan kyk. (‘n Kasteel in duits is ‘n ‘Schloss’). Ons is vroeg uit die vere en toe ons buite kom was die weer nie van die beste nie. Dit was toegetrek en het liggies gerëen. Met die tram is ons na die Karlsruhe se

Huaptbanhof (hoof treinstasie). Daar moes ons kaartjies kry om by Heidelberg uit te kom en daar’s verskillende opsies. Dit hang af hoe vinnig wil jy beweeg. Met ‘n gewone trein kan jy teen 120km/h Heidelberg toe ry of jy kan die ICE kies en teen 300km/h ry. Die ICE is natuurlik die duurder opsie en ons was nie haastig nie, so ons het die gewone trein gekies. ‘n Goeie ‘tip’ is om sommer waneer mens jou treinkaartjie koop ‘n bus/tram kaartjie te koop om in Heidelberg mee rond te rits. Die trein kaartjie kos omtrent €27 en die bus kaartjie vir Heidelberg was €5. Die kaartjie is vir 24 uur geldig, so mens kan enige trein Heidelberg toe vat en enige trein terug Karlsruhe toe, wat dit baie gerieflik maak. Ons het sommer by die stasie koffie en ‘n broodjie gekoop vir ontbyt. Ek het my koffie op ‘n tafeltjie by 2 duitse oomies neergesit en effe gesukkel om die ‘stupid’ melkgoed oop te kry om in my koffie te gooi. Die baie vriendelike duitse oomie het vir my verduidelik hoe ek dit moet doen. Ek was sommer op my senuwees, want al kon ek sien hy is vriendelik en wil net help, het hy vinnig gepraat en ek kon niks verstaan nie. Ek kom toe agter hy bedoel ek moet die ding so aan die een kant vat en

die plastiek dingetjie breek. Ek probeer dit toe, maar breek hom die keer na die verkeerde kant toe en toe is daar geen ander opsie as om my duim deur die foelie prop te druk en so die melk uit te kry nie. Die oomies moes seker gedink het ek is blêrrie onnosel. Ek het toe maar vir hom probeer verduidelik ek kan nie duits praat nie, maar hoe sê mens dit nou? Ek het sommer gesê “Ich nie spreken de duits!”. Hy het dit gevang en vra toe iets, wat ek af kon lei is waar is ek vandaan. Ek het vir hom gesê ek is van Sud Afrika en ek was ‘impressed’ om te hoor hy sê ‘English und Afrikaans’ . Die man moet al iewers iets van Suid Afrika gehoor het. Wel, ek reken ons is nou sommer groot tjommies en as ek hom weer sien sal ons sommer weer dik stukke met mekaar gesels!

Heidelberg Schloss

Om met die trein te ry is natuurlik vir my reeds ‘n ‘treat’ op sy eie en dis baie lekker om deur die landskap te ry en al die huise en plase en fabrieke te sien. Die wêreld hier is baie groen. Op Heidelberg aangekom het ons ‘n kaart by die toerisme sentrum gaan kry, want al het ons nou die tram ryery onder die knie gekry, moes ons nog uitvind hoe die busse werk. By Heidelberg Hauptbanhof staan daar maklik ‘n duisend indien nie meer fietse nie, soos wat mens van hulle huise af tot daar ry vir die dag en dan met die trein verder gaan. Dis meestal sommer sulke ou geskroefde fietse en nie die netjiese tipe fietse wat mens nou en dan is Suid Afrika sien nie. Die idee is nie om die mooiste en beste fiets op die dorp te hê nie, maar eerder net om vervoer te hê om maklik by die stasie te kom.

Fietse by Heidelberg Hauptbanhof

Ons het eers nie die busse mooi verstaan nie en is met die verkeerde bus, met die verkeerde nommer in die verkeerde rigting en het iewers by Heidelberg universiteit uitgekom. Dit was vroeg op ‘n ‘Samstag’ (Saterdag) en die studente moes seker nog geslaap het, want die kampus was maar leeg. Ek het my Nokia se GPS hier en kon sien ons is in die verkeerde rigting en aan die verkeerde kant van die Neckar rivier. Ons het afgeklim en ‘n tram gevat terug na die stasie toe. Die voodeel van die €5 kaartjie wat ons vroeër gekoop het, is dat mens heeldag op enige tram of bus daarmee kan ry. Ons het uiteindelik die busroetes uitgefigure en bus 33 gevat na die kasteel toe. Heidelberg is ook baie mooi. Ek sal nie probeer om te verduidelik hoe mooi dit is nie, want mens moet dit self ervaar, maar glo my dis ‘n baie mooi dorpie. Ons is teen die bult op in die kasteel se rigting.



Die bergbahn treintjie

Naby die kasteel is daar die bergbanh waar ons vir €8 ‘n kaartjie gekry het om met ‘n tipe van ‘n kabeltreintjie teen die berg op te gaan. Die treintjie is meer as ‘n honderd jaar oud en werk op ‘n baie interresante konsep. Daar is twee waens waarin mens kan sit. Die een is aan die bokant van die berg en die ander aan die onderkant en die twee is met ‘n kabel aan mekaar vas. Daar is dan net een spoor waarop altwee loop

en in die middel tussen die bokant en die onderkant van die spoor is daar ‘n seksie waar die spoor in twee split sodat die twee bymekaar kan verby gaan. Die gravitasie krag en gewig van die boonste wa trek basies die onderste wa teen die berg op, terwyl die onderste wa help om die boonste wa te rem, sodat dit nie totaal weghol nie. Die waens is van hout en kreun en steun maar om teen die steilte uit te klim. Dit was mistig en het weereens die hele toneel ‘n Harry Potter gevoel gegee. Dit was baie leker, maar dit was jammer dat daar soveel mis was, want ek glo mens so op ‘n mooi sonskyn dag baie meer van Heidelberg self van daar bo kon sien.
Waar die spoor in 2 split

Toe ons weer onder kom was ons by die kasteel. Die Heidelberg kasteel is baie oud en hulle reken hy is gebou voor 1214. Dit het ook al baie ‘shots’ gevat, van veral oorloë en brande. Die kasteel is 3 keer al in die geskiedenis deur weerlig geslaan en elke keer

het groot dele afgebrand. Mens kan sien watter dele gebrand het en daar is ook ‘n deel van die een toring wat heel afgebreek het. In die binnehof is al die konings en leiers wat sedert die twaalfhonderds in die kasteel regeer het uit sandsteen gekap en teen die een muur opgesit. Dis baie goed gedoen en ek wil nie eens weet hoe lank dit hulle moes gevat het nie. Binne in die kasteel is daar die ‘Großes Fass’, ‘n uitermatig groot wynvaatjie, binne in die kelder van die kasteel. Dit het ‘n kapasiteit van ongeveer 220 000 liters en is in 1715 gebou uit ‘n honderd en dertig eikehoutbome.




Die Großes Fass


Die tuine buite die kasteel is baie mooi en dis vreeslik moeranties. My verbeelding het die heeltyd met my weggehol en my ingedink hoe dit moes gewees het om in en rondom die kasteel te moes geleef het. Ek het my verbeel hoe ruiters met hulle perde daar sou ry en hoe die perde se hoewe op die klippaadjies sou klink

en die reuk van die sale sou ruik. Ek het ook gesien hoe die prinsesse en die koning in die oggende in die tuine sou kon rondloop en naby die perde stalle was ‘n gebou waarop daar beelde van takbokke en wilde varke uitgekap is en ek reken dis waar die koning en die prinse die wild wat hulle gejag het gebring het om geslag te word. Soos ek gesê het, dis ‘n baie romantiese plek en soos wat mens voorheen op stel van Harry Potter was, was ek nou skierlik in die wêreld van ‘The Lord of the Rings”. Ons het in ‘n plek net buite die kasteel geëet, wat dieselfde betowerende atmosfeer gehad het. Daar het ek my eerste “Hefe Weisse”, ‘n gewilde duitse bier gedrink. Was glad nie sleg nie, veral na al die stappery.


Heidelberg


Na ons ‘n hele klomp fotos geneem het is ons met die bus terug na die stasie en toe terug Karlsruhe toe. Ons is so 19:00 se kant weer met die Tram in die rigting van Durlach in Karlsruhe waar ons gaan kyk het na die wêreld bekende Flic Flac Circus. Dis ‘n groep wat allerhande akrobatiese toertjies en goed doen, ‘n baie lewendige en energieke vertoning. Ons het dit ook baie geniet. Net voor middernag het ons MacDonalds gekoop, want daar was nie veel anders oop nie. Ons is terug huis toe en voor ek my kop op die kussing neergesit het en vas gaan slaap het, het ek bymyself gedink dat ons die dag regtig ten volle benut het en dit was vrek lekker!

18 April 2008

Boedie in Duitsland: Jo'burg-Frankfurt-Karlsruhe

Ek blog die post hier uit Karlsruhe:
Dit het begin met inter-departementele politiek oor wie die stelsel gaan bou. Eers sou die Belge dit doen en toe ewe skierlike, laasweek, is besluit die Duitsers moet dit doen. Om ‘n lang storie kort te maak, daar’s besluit ek moet Karlsruhe toe om na die Duitse stelsel te gaan kyk. Ek is laas Vrydag na die Duitse Ambasade om aansoek te doen vir ‘n visum om vir 10 dae Duitsland toe te kan gaan. Die 'admin girl' by my werk het my ‘n adres in Pretoria gegee wat ek in my GPS gesit het en ek het probeer om vroeg daar te wees. Die verkeer was rof, so ek was eers na 8:00 daar, maar toe ek wil in ry verduidelik die vrou by die ambasada vir my om na die konsolaat kantore te gaan wat in Hatfield is, in Pretorius Straat nommer 1267. Daar aangekom moes ek eers nog gaan visum fotos neem, wat ek gelukkig sommer daar in Hatfield Plaza kon kry. Omdat ek genooi is deur my maatskappy in Duitsland en ook ‘n brief van my bestuurder in Suid Afrika gehad het en reeds al die vorms ingevul gehad het, was dinge heel maklik. Nog ‘n tip vir iemand wat wil gaan aansoek doen vir ‘n visum: Gaan vroeg! Daar’s elke dag ‘n lang ry en hulle maak 10:30 toe, al sê die bandopname 11:00 wanneer mens bel om uit te vind.

Ek moes Woensdagoggend nog gaan Euros kry by American Express en toe weer Hatfield toe om my visum te gaan kry. Ek was verlig toe hulle hom vir my gee, want ek het heeltyd gewonder of ek hom so vinnig sal kan kry. Ek is daarna huis toe om my klere te gaan kry. Ek het vir Estelle sommer by haar werk gaan groet, want ek wou nie hê sy moet alleen in die aand van die lughawe af terug ry nie. Oppad lughawe toe het ek amper begin stres toe ek na ‘n uur en ‘n kwart nog in die verkeer sit, maar ek was darem net na 17:00 by O.R. Tambo. In geboek, my ma-hulle gebel om baai te sê en teen 19:10 was ek in die lug oppad Duitsland toe. Dis my eerste trippie oorsee en dit het so uitgewerk dat ek dit stoksiel alleen moes aanpak. Die van julle wat gereeld ons blog lees sal weet dat ek nie vreeslik baie van vlieg hou nie, maar ek moet sê op die vlug na Frankfurt was ek nie so benoud nie en die groot 747 hanteer die turbulensie baie goed. Dis net so beknop en ongemaklik. Ek is 1,78 meter lank en om my bene in daai klein ruimtetjie in te druk en dan nog te probeer slaap is rof. Na so 9 ure op die vliegtuig het die Duitser langs my, wat seker oppad terug Duitsland toe was, maar nie meer so wel geruik nie en sy gesnork het ook nie my pogings om ‘n uiltjie te knip baie gehelp nie. Dis 11 ure se vlieg en mens slaap elke nou en dan. Dis nie lekker slaap nie en help nie vir die moegheid nie, maar as jy weer sien dan het jy so 20 minute geslaap.

Frankfurt Stasie


Ons was so 5:30am op Frankfurt lughawe. By paspoort beheer deur, my tas gekry en toe deur die lughawe na die treinstasie of eerder die “Bahnhof” wat Duits is vir die spoorweg. Daar moes ek ‘n kaartjie koop na Karlsruhe op die ICE (InterCity Express). Daar was ‘n vroeer trein waarmee ek op Mannheim kon oorklim na ‘n ander trein en dan Karlsruhe toe gaan van daar, maar ek was bereid om ‘n paar minute te wag vir ‘n direkte trein. Ek kon sommer met my kredietkaart betaal. Die kaartjie was vir “Gleis Fern 5”, wat soos 'platform 5' is. Ek het die “Gleis\Track 5” borde gevolg en op die 'platform' op ‘n bankie gaan sit. ‘n Rukkie voor die trein kom verander die bordjies om te wys wat die volgende trein is en hoelaat hy daar sal wees. Op daai tyd kom die trein in en dan moet mens kyk vir ‘n trok met ‘n 2 op, want 2 is die 2de klas of ekonomiese trokke. Daar is ‘n trok op die trein waar mens kan koffie koop en dan die 1ste klas trokke. Die ICE hardloop teen iets soos 300km\h. Dis vinnig en mens sien dit veral as hy by ‘n ander een verby gaan. Die trein stop by Mannheim stasie en vertrek dan na Karlsruhe. Dis vreemd om te sien hoe mense aanvaar jy kan Duits praat en dan vir jou goed sê. ‘n Ou oomie het iets gepraat van ‘n koffer en iets gesê wat geklink het soos sit. Ek kon nie verstaan wat hy sê nie, maar kon op ‘n manier aflei dat hy gesê het hy dog daar sit iemand op die stoel waar hy wou sit oor hy my “koffer” of tas daar sien staan het. Ek het vir hom beduie hy kan maar daar sit.

Frankfurt Platform 5

Op Karlsruhe het ek van die trein af geklim en met die trappe af geloop om by die Karlsruhe “Hauptbahnhof” (hulle trein stasie) uit te kom. Na ek eers die area daar rondom op voet verken het en ‘n paar fotos geneem het is ek na een van hulle Mercedes taxis toe. Die bestuurder kon nie ‘n word Engels praat nie, maar ek het vir hom die adres gegee van waar ek wou heen en hy het gelyk of hy weet waar dit is. Toe hy my aflaai het ek op die meter gesien dat ek hom 15 Euro en 10 sente skuld. Ek moes vra vir ‘n slippie en het vooraf uitgevind dat mens vra vir die “regning”. Hy het my ‘n strokie gegee en ek was reg. Ek het vir Erik, die Duitser vir wie ek kom sien het gevra en ons het die res van die werksdag in vergaderings deurgebring. Ek was egter baie moeg en het nie heeltyd lekker gefokus nie. Na werk is ek saam met my ander Suid Afrikaanse kollegas na Rastatter Straße (die snaakse ß simbool verteenwoordig ‘n dubbel s en dit is dus strasse) met die tram. Karlsruhe het ‘n ongelooflike tram stelsel of “Stadtbahnhof”. Wat soos ‘n stads spoorweg stelsel is. Daar word baie gepraat oor die Karlsruhe tram model en dat dit ‘n voorbeeld vir ander stede is van ‘n uitstekende publieke vervoerstelsel. As mens van Suid Afrika af kom, dan hang jou mond oop waneer jy dit sien en gebruik. Regtig ongelooflik. Mens kan deur die hele stad beweeg sonder enige probleme. Ek het besluit om sommer ‘n maand kaartjie te koop omdat dit die maklikste sou wees en ek kan dit in elk geval van my werk af terug eis. Dit het 43 euros gekos, wat baie is as ek dit self moes betaal.


Karlsruhe Hauptbahnhof

Die tram stelsel gee die stad ‘n tipe van ‘n sprokies wêreld gevoel. Dit voel of ek die hele tyd op die stel van Harry Potter is. Al die ou geboue, standbeelde, nou strate en mense op hulle fietse laat die stad onwerklik voel, asof dit nie ‘n regte stad is nie, maar een groot ‘Theme Park’. Gisteraand is ons saam met Erik na ‘n baie tradisionele “Badish” pub, waar ons duitse bier gedrink het en lekker geëet het. Ek is moeg saam met die ander 2 Suid Afrikaners na ons kamers toe en ek het ingestap en dadelik gaan slaap, want dit was die einde van wat soos ‘n 36 uur dag gevoel het.

05 April 2008

Charles Tarpley & Fonnie Du Toit

[Kliek op fotos om te vergroot] [Die foto hierbo is die eiendom van Stefan le Roux en mag nie gebruik word sonder sy toestemming .]

Ek het onlangs begin om inligting te versamel oor my familie geskiedenis en my voorvaders. My ma het my gehelp met allerhande name, datums en familie verwantskappe. Sy het toe ook vir my ‘n paar fotos versamel en van die fotos was baie oud en dus ook baie interresant. Byvoorbeeld was daar ‘n foto wat in 1936 geneem is en agter op het iemand al die name van die mense op die foto geskryf en ook hoe oud hulle toe was. Een van die fotos wat sy my gegee het is een wat vir my en die Tarpley kant van my familie baie waardevol is. Dis ‘n foto van my Oupa Charles Tarpley in sy Griekwaland Wes rugbyklere en langs hom op die foto staan Fonnie Du Toit. Die foto is geneem in 1939 en onderaan die foto staan daar “Represented Griquas in Curry Cup League – 1939”.
[Fonnie Du Toit]
Links op die foto is Fonnie Du Toit en regs my Oupa Charles Tarpley wat in 1919 gebore is en dus in 1939, 20 jaar oud moes gewees het. Vir die van julle wat nie vir Pieter Alfonso (Fonnie) Du Toit ken nie; Fonnie is gebore op 13 Maart, 1920 op Vryburg en is oorlede op 21 Julie 2001. Hy het sy eerste toets vir die Springbokke gespeel op 13 Augustus 1949 teen die All Blacks en sy laaste teen die Franse op 16 Februarie 1952.



Gedurende die tydperk tussen 1930 to 1966 was ons rugby internasionaal baie hoog geag en die spel is ontwikkel en verbeter dwars oor ons land sodat ‘n hele paar nuwe unies ontstaan het. Die eerste toernooi van die dekade in 1939 het bestaan uit 8 spanne. Die Westelike Provinsie en Grens het die trofee gedeel daai jaar, maar daar was ook Transvaal, Oranje Vrystaat, Griekwaland Wes, Oostelike Provinsie, Natal en Suid Westelike Distrikte. Daai dae was daar nog nie ‘n Noord Transvaal, Boland of Oos Transvaal span nie. Daar is toe net elke 2de jaar vir die Curriebeker gespeel en as ‘n internationale toerspan die land besoek het is die toernooi nog ‘n jaar uitgestel, sodat daar soms tot ‘n 3 jaar gaping was tussen toernooie. Die legendariese Fonnie Du Toit, die Springbok skrumskakel, het van 1940 tot 1955 vir Noordelikes gespeel en in total ‘n 102 verskynings gemaak.

In die 1939 toernooi het Noord Transvaal en Boland vir die eerste keer aan die kompetisie deelgeneem. Die tweede wêreldoorlog het daartoe gelei dat provinsiale rugby gestaak is en eers weer in 1946, na die oorlog, het die kompetisie weer van die grond af gekom. Fonnie het later vir Noord Transvaal gespeel en in 1949 het hy vir die eerste keer vir die Springbokke uitgehardloop teen Nieu-seeland. 120 Spelers is na proewe uitgenooi en aan die einde van die week is 32 moontlike spelers aangekondig. Lees verder oor die 1949 wedstryd by http://www.webfactor.co.za/toets_03_1951.htm.
[My ooms Ouboet en Koekoe]

Die storie wat my oom Koekoe (Billy) en oom Ouboet (Willy) altyd vertel, is dat my oupa daai jare vir proewe in Johannesburg genooi is, dieselfde tyd wat Fonnie genooi was, maar dat my ouma op die tyd hoogs verwagtend was met hulle eerste kind, oom Ouboet, en my oupa toe besluit het om eerder by haar te bly. Hulle sit in die plaas in die Kalahari se sitkamer, elk met ‘n Castle in die hand en hul vra hulself af, wat sou gebeur het as my oupa Charles destyds wel besluit het om te gaan vir die proewe. Oom Ouboet dink vir ‘n rukkie stil en sê dan dat as my oupa gegaan het ons dalk nooit die plaas sou gehad het nie. Oom Koekoe vat ‘n sluk van sy bier en dit lyk asof hy sommer nou stukke beter voel. Almal sit terug en ek vermoed almal reken, dit sou uitstekend gewees het as my oupa kon gaan, maar dat ons almal baie bly is hy het nie en daarom die voorreg het om vandag hierdie lieflike plaas in die Kalahari te kan deel.

01 April 2008

"DIT BRAND"

Sondag 30 Maart 2008:

Terwyl ek aantree om af te slaan op die 18de putjie van St. Andrews, is dit so stil dat jy 'n spons op 'n mat oppervlak kan hoor val. Die skare hou hul asem op. Nog nooit van te vore was Tiger Woods aangevat soos vandag nie. Aan die begin van die finale rondte in die Britse Ope het Tiger 'n voorsprong van 10 houe gehad met sy naaste teenstander, ek, Adrian Montzinger. Oor die laaste 17 putjies het ek hom ingehaal en word daar nou afgeslaan met die Britse Ope as beloning.

Tiger Woods se dryf was 'n monster van 300 meter in die middel van die perfekte skoonveld. Ek tree aan. Die adrenalien pomp. Die golfbaan is 'n asemrowend en luuks. Oral langs die skoonvelde is luukse huise, waar die ryk klas hulself trakteer. Ek weet dat my dryf absoluut belangrik en perfek moet wees. Dit is belangrik dat ek Tiger bly "challenge". Ek moet hom domineer. Hy moet weet ek is sy baas.
Die determinasie is in my oe te sien, jy kan dit meet met 'n klankmeter. Ek tree aan. Trek die drywer terug. Hou my linkerarm reguit, onthou om nie my regter elmboog te laat vlieg nie. Hou my rug reguit. Ek trek los en verloor egter my balans in my soeke na meer krag. Die bal trek heeltemal links en is oppad na een van die luukse huise toe. Ek hoor net glasstukke breek..............

Adrian! Adrian! Hoor jy dit? Dring die stem van Candice tot my droomwereld deur. Ek vra, "hoor ek wat". "Die breek van die glas". Ek hoor dit toe en besef dit was nie my golfspelery nie, maar dit is regte glas wat breek. "Dit is mense wat bottels weggooi", is my ekspert opinie oor die klank vlakke waar glasstukke breek.

Candice is nie gelukkig nie. Sy gaan uit en kyk deur die venster. Die volgende oomblik, terwyl ek oppad was om weer my bal te stel vir 'n strafhou, word ek weer tot die realiteit terug geruk deur gille: "Dit brand" "Dit brand." "Die bure se huis reg langs ons is besig om te brand"

Skielik is ek wakker en word die superhero in my ook wakker. Ek neem beheer van die situasie en kom met 'n briljante plan vorendag. "Candice kry ons rekenaars, ek gaan die karre skuif". Ek hardloop uit word getref deur die hitte. Dit voel soos hel. Ek sien, hoor mense skree en gil. Hoor sirenes en voel water. My helderheid van gedagte skop egter in en skuif ek die karre vinnig weg. Candice is kort op my hakke met die rekenaars. Sjoe, dit was baie naby, maar vir eers is ons veilig. Alles het egter mooi vir ons afgeloop, maar nie vir ons buurvrou nie. Sy het erg brandwonde opgedoen.


Hierbo is die beskrywing van wat gebeur het op 31 Maart 2008 en 'n paar foto's. Ons huis is die een op die linkerkant van die foto. Die huis wat afgebrand het, is nogal naby en die een muur naaste aan ons het tydens die brand gedreig om te val. Op die een foto is ons ander bure se seun besig om met ons tuinslang die vuur dood te spuit. Ek dink dit het dalk 'n bietjie gehelp. Ons sal egter nie weet nie.

Wat 'n manier om jou dag te begin!